Przestrzeń filmowa – quasi trójwymiarowy sposób kształtowania płaszczyzny ekranu. Występuje ona w formie kompozycji kadru, umiejscowienia akcji oraz elementu dramaturgii. Tworzy także trzeci wymiar, za pomocą fotografii rzeczywistości, montażu, głębi ostrości oraz dźwięku, przezwyciężając jednocześnie płaską powierzchnię ekranu.
Przy kształtowaniu przestrzeni filmowej, głębia ostrości zmaga się z montażem. Należy przez to rozumieć, że podstawowy sens zostaje uzyskany dzięki kontekstowi wizualnej i reżyserskiej kultury montażu, poza którym traci poważną część swojego znaczenia.
Podczas ewolucji sztuki filmowej, początkowo przestrzeń tworzono teatralnie, a w późniejszym czasie montażowo. Obecnie, współczesne kino odchodzi od zasady akcentowania ciągłości przestrzeni filmowej, poprzez lansowanie szybkiego montażu, lub kreatywności.