Taśma filmowa - (kinematograficzny film). Jest to pokryta światłoczułą emulsją fotograficzną, przezroczysta, gięta błona celuloidowa, zwana podłożem. Taśma ma grubość 012-015 mm, a do jej wykonania używa się acetylocelulozy lub azotanu celulozy. Na jej brzegach znajdują się otwory, które przesuwają ją w kamerze podczas wykonywania zdjęć w projektorze. Jeden metr standardowej taśmy filmowej mieści 52 klatki, a czas trwania ich przebiegu projekcyjnego wynosi 2 i 1/6 sek. Znormalizowana jest szerokość taśmy, która wynosi 35 mm (standardowa), 70 mm (szeroka) oraz 8 mm (wąska).
Ścieżka dźwiękowa (na kopiach) znajduje się w normalnych taśmach z jednej strony, między perforacją a obrazem, a w szerokich dodatkowo na zewnątrz otworów i to na obu brzegach. Taśma normalna znajduje zastosowanie w większości kin stałych, szeroka wykorzystywana jest w produkcji niektórych rodzajów filmu panoramicznego, natomiast wąska w kamerach amatorskich. Niekiedy jednak np. niektóre profesjonalne obrazy dokumentalne realizowane są na t. 16 mm (ze względu na lekkość kamery) a następnie przekopiowywane są na szerokość 35 mm. Zdarza się także, że proces jest odwrotny, ze względu na dostosowanie niektórych, małych kin do kamer 16 mm.
Rozróżniamy podział taśm filmowych na używaną do zdjęć: czarno-białych i barwnych. Naświetlona taśma wywoływana jest w laboratorium w postaci negatywu, a następnie po usunięciu dubli, zostaje dokonany montaż. Po uzyskaniu negatywu wzorcowego, zostaje on zsynchronizowany ze zmiksowanym dźwiękiem, który nagrywany jest na oddzielnej taśmie. Następnym etapem są odpowiednie obróbki fotochemiczne w kopiarce, dzięki którym uzyskuje się kopie z zarejestrowaną ścieżką dźwiękową. Seryjna kopia pozytywna przeznaczona jest do wyświetlania w TV lub kinach. Jako specjalna odmiana materiałowa służy tzw. taśma odwracalna, stosowana w celu wykonywania kopii pozytywnych z pozytywu oraz negatywnych z negatywu. Cienką linię międzyklatkową, nazywamy „mostkiem” i jest ona niewidzialna dla widza.
Produkcję pierwszej taśmy datuje się na 1888 rok. Została ona wyprodukowana przez amerykańską firmę "Kodak". Taśma z acetylocelulozy powstała w 1908 w niemieckim zakładzie "Agfa", natomiast wąska trafiła do obiegu w 1920 roku. Jako w pełni bezpieczną i trwałą określa się taśmę “trójaceto”, która stosowana jest od 1950 roku. W zależności od rodzajów używanych emulsji (normalnej, ortochromatycznej, panchromatycznej lub superpanchromatycznej) uzyskiwana jest odpowiednia czułość. Obecnie, to właśnie uzyskiwanie coraz większej czułości reguluje współczesny rozwój jakości taśm.