Ujęcie – podstawowa jednostka dynamiczna, a zarazem najmniejsza jednostka budulca filmowego między dwoma najbliższymi cięciami montażowymi. Ujęciem określa się odcinek taśmy, naświetlonej w kamerze, trwający od chwili jej uruchomienia do zatrzymania podczas wykonywania zdjęć, innymi słowy jest to zarejestrowany na taśmie fragment rzeczywistości pomiędzy włączeniem kamery a wyłączeniem. Z punktu widzenia montażu, jest to fragment pomiędzy dwoma sklejkami.
Ujęcia, które zostają połączone ze sobą, tworzą scenę. Ilość wykonywanych podczas dnia zdjęciowego ujęć, zależy od wielu czynników. Należą do nich między innymi: ilość dubli reżysera, umiejętności aktorów, sprawność ekipy realizatorskiej, a w przypadku pleneru, także pogoda.
W latach 50, łącznie 90-minutowy film fabularny obejmował 300-450 ujęć, a obecnie jest to liczba 800-1000 ujęć. Współcześnie, źródłem dążenia do montażu zderzeniowego krótkich ujęć, stosowania wyszukanych kątów widzenia, przebitek, czy też stop-klatek są reklamówki tv. Powodem tego jest nie tylko przejście szkoły "commercials" przez wielu realizatorów, ale także zasmakowanie widza w barwnym i skrótowym sposobie ekranowej narracji.