Dziecko – podstawowe znaczenie tego słowa określa młodego człowieka, który nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości. Dziecko klasyfikuje się pod względem rozwoju człowieka w granicach wiekowych jako osobę do 11 lat. Inne znaczenie tej definicji, określa dzieckiem bezpośredniego potomka, niezależnie od jego wieku oraz stopnia dojrzałości.
Prawo polskie za dziecko uważa każda istotę ludzką, od czasu jej poczęcia, aż do chwili, w której osiąga stan pełnoletności, czyli wiek 18 lat. Nie posiada ono jednak pełni praw obywatelskich, co wiąże się z koniecznością posiadania opiekuna, odpowiedzialnego za niego prawnie i zapewniającego mu opiekę materialną i psychiczną.
W pierwszej kolejności prawo i obowiązek sprawowania praw rodzicielskich przysługuje biologicznym rodzicom dziecka. Mogą one jednak zostać przydzielone przez sąd cywilny komuś innemu, w sytuacji kiedy rodzice nie mogą ich z jakiś względów sprawować. W przypadku, kiedy dziecko nie ma rodziców, lub jeśli zrzekli się oni praw rodzicielskich, jego opiekunem prawnym staje się państwo.
W wielu społeczeństwach granica wyznaczająca uznanie istoty ludzkiej jako dziecko, różni się. W niektórych kulturach spotyka się przypadki małżeństw osób niepełnoletnich, które osiągnęły zdolność rozrodczą, a w innych wyznacznikiem dorosłości jest odpowiedzialność, np. w postaci podjęcia pracy. W obu przypadkach osoby takie przestają być uznawane jako dziecko.